Zion, where the Angels live...

Na het afscheid van Bryce met de zonsopgang en het rijden op Quads, reden we westwaarts door naar Zion National Park. Het aantal mijlen was gelukkig wat minder dan naar Bryce, maar de weg was geheel binnendoor met erg mooie uitzichten. Het laatste deel van de weg naar het park liep door een nauwe tunnel uitgehakt in de rotsen. Voor grotere auto's en RV's is de tunnel te klein om elkaar te passeren en in dat geval moet er eenrichtingsverkeer worden ingesteld.

Een Ranger houdt zo gauw wij aankomen het andere verkeer tegen, zodat we ongestoord de paar kilometer door de kronkelige (!) tunnel kunnen rijden. Aan de andere kant van de berg rijden we dan Zion National Park binnen. Dezelfde rode rotsen om ons heen zijn hier plots veel en veel hoger, we voelen ons hier (afgezien van de gekleurde rotsen) meer in de Franse Alpen dan in de woestijn. En we zitten ook nog steeds op zo'n 6000 feet, zo'n 1.800 meter hoogte.

We  komen relatief vroeg aan op onze camping die prachtig aan de Virgin river gelegen blijkt te zijn (jullie raden het al, dezelfde rivier die deze canyon de afgelopen miljoenen jaren heeft uitgesleten ;-)
Omdat we vroeg zijn, kunnen we een site direct aan de rivier krijgen (zonder afvoer, maar met water en stroom). Dit is toch wel een heerlijk plekje en met de geluiden van de snelstromende rivier en het uitzicht op de imponerende rode bergen om ons heen komen we helemaal in de relaxte kampeer stemming. We nemen het er even van en koelen af in de rvier beneden.

De volgende ochtend bezoeken we het park, ook hier weer met de shutllebus. Bij de meeste parken heb je een uitzichtspunt van bovenaf, hier bij Zion sta je beneden in het dal en is alles om je heen groots en imponerend. We hebben hier dan ook, net als in Yosemite, het plan opgevat om via een trail naar een uitzichtspunt te klimmen. Van een collega had ik een tip gehad om hier de "Angels Landing" trail te doen. Zogauw we uit de shuttlebus stappen zie ik al snel hoe men aan die naam is gekomen: de rots die voor ons uitrijst is zo hoog en steil dat "alleen engelen daarop kunnen landen"...

Met de van Linda geleende telelens (800mm!)  kan ik helemaal op de top kleine stipjes van mensen ontwaren die de rots blijkbaar al eerder op de ochtend hebben beklommen. Met het blote oog zijn ze echter bijna niet te zien. Ik begin nu wel een beetje te twijfelen of we niet te ambitieus zijn met deze trail, met een hoogte verschil van minimaal 500 meter...

Toch gaan we met goede moed op pad, een ieder met 2 flessen water en een lunchpakket voor onderweg. Elke keer als we omhoog kijken lijkt de top nog steeds niet dichterbij te komen en op veel plekken is het voor ons niet voor te stellen hoe de weg zich langs de verticaal omhoog stijgende rotsen zou moeten kronkelen om ons bij de top te brengen.

Halverwege, na een rustpauze, wordt het pad opeens veel smaller en steiler. Zo steil zelfs dat er her er der kettingen zijn bevestigd aan de rotswand om je omhoog aan te trekken. We kunnen elkaar op het smalle pad ook niet meer passeren zodat omhoog en omlaag gaande wandelaars geduldig op elkaar moeten wachten. Ook staat er ergens doorleuk een bordje dat we voorzichtig moeten zijn want "sinds 2004 hebben er 6 dodelijke valpartijen plaats gevonden" op deze verradelijke beklimming.
... Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen? :-||

De kids gaan echter doodleuk door en kennen geen gevaar...

Bij de hierna volgende beklimming vermengt het zweet van inspanning zich regelmatig met angstzweet, maar uiteindelijk bereiken we dan toch de top! De beloning is een overweldigend uitzicht op de vallei onder ons:

 
We made it!
[
De hele beklimming duurde wel langer dan gedacht en was zo spannend dat we niet meer aan het eten hebben gedacht. Terug op de rustplek halverwege de berg eten we dan ook hongerig maar voldaan ons lunchpakketje op en dalen we weer rustig af naar beneden...

Eind van de middag spoelen we het stof en zweet weer af in de rivier op onze camping en Yoran en Alisha gaan met een band de stroming af.
 

We sluiten deze fantastische maar zeer vermoeiende dag af met ons laatste kampvuur en een hoop lekkere, zachte (en lichtelijk aangebrande) marshmellows (S'Mores noemen ze dat hier)!

Dit was ons laatste National Park en onze laatste echte camping. 
Morgen volgt de trip naar Las Vegas om de camper weer in te leveren en onze reis wellicht nog terug te verdienen in één van de casino's aldaar ;-)

Jammer dat dit onderdeel met de camper alweer voorbij is, maar we kijken ook wel weer een beetje uit naar lekkere douches, goede airco en stabiele WiFi... :-)

En het met de hand legen van de toilet afvoer zal ik ook niet missen (ja, op deze laatste camping ging het een beetje mis, de details zal ik jullie maar besparen...;-)

Las Vegas, here we come!